Prawda Oświęcimska - cz. II

Liczby ofiar niemieckiego reżimu w Polsce, w tym ofiar KL Auschwitz i jego podobozów nie można dokładnie ustalić. Np. Rotmistrz Pilecki w swych relacjach mógł pewne sumy potraktować podwójnie. Z kolei wiele ofiar nie było objętych w ewidencji. Wielu zmarło anonimowo, inni przeszli przez kilka obozów, a jeszcze innym dano numery zmarłych. Wielu zmarło w czasie transportów (m.in. w węglarkach), podczas nalotów i w "marszach śmierci”. Dokumentację niszczono.

Pierwszymi ofiarami były kolejne transporty Polaków.

Wybiórczo:

- 27.IV.1942 przywieziono do Auschwitz pierwszy transport Polek - węźniarek politycznych. W transporcie tym było 127 kobiet, w tym 58 z więzienia w Tarnowie i 69 z więzienia na Montelupich w Krakowie, skierowanych do obozu przez Sipo i SD dystryktu krakowskiego. Zarejestrowano pierwszy transport 990 Żydówek z Popradu na Słowacji.

Masowo ginęli więźniowie radzieccy, m.in. przywiezieni 9.X.1941 r. ze Stalagu Neuhammer : 2145 osób - przy rozbudowie Brzezinki przy żwirowisku. 1.-30.XI.1941 zginęło w KL Auschwitz wskutek nieludzkiego traktowania Specjalnej Komisji Gestapo z Katowic 3726 radzieckich jeńców wojennych.

- 3.IX.1941 r. zagazowano na próbę w kostnicy w Auschwitz 500 oficerów i komisarzy ludowych. Zwłoki były zakopywane na terenie blisko prowizorycznej komory gazowej w opuszczonym domu na krańcach Brzezinki. To tutaj dymiły przyszłe krematoria koksowe i doły, gdzie palono zwłoki, jak mówią świadkowie dzień i noc...

- okolo 30.XI.1942 r. Sonderkommando utworzone przez Hösslera do zatarcia śladów masowych zbrodni, wykopania i spalenia zwłok pogrzebanych w masowych grobach w Birkenau, zakończyło pracę rozpoczętą 21.IX.1942. Według Hössa liczba pogrzebanych w tych grobach wynosiła 107.000 osób, m.in. zwłoki jeńców radzieckich, więźniów którzy zginęli zimą 1941/42 i Żydów z transportów z Górnego Śląska. Następnie zgładzono całe kommando wykonujące tę akcję.

– 12.VII.1944 r. stan liczbowy obozu wynosił: Auschwitz I 14.386 więźniów, Auschwitz II 19.711 więźniów, Auschwitz II (FKL-Birkenau) 31.406, Auschwitz III 26.705 więźniów; łącznie 92.208 osób. Stan więźniów w KL Auschwitz I wg narodowości był następujący: Polacy 3.822, Żydzi 8.189, Rosjanie 832, inni 1743, w tym Niemcy 808. W lipcu 1944 przywieziono 2200 Żydów z wyspy Rodos.

Wybiórczo:

- 8.IX.1944 przeniesiono z KL Auschwitz do KL Buchenwaldu 1500 więźniów, głównie Polaków i Rosjan.

- 29.IX.1944 r. przywieziono z KL Gross- Rosen (Dolny Śląsk, Karkonosze) z Arbeitslager „Riese” (obóz pracy w Sudetach) do KL Auschwitz 500 Żydów - chorych i inwalidów. Wszystkich skierowano do komory gazowej.

W tajnym rozkazie z dnia 17 grudnia 1942 roku, Heinrich Himmler nakazał, aby do końca stycznia 1943 r. co najmniej 35.000 więźniów przetransportować do obozów konzentracyjnych. Postanowiono wykorzystać robotników cudzoziemskich. Celem było zwiększenie potencjału gospodarczego Rzeszy i przejęcie kontroli nad obozami koncentracyjnymi przez Główny Urząd Administracyjno-Gospodarczy SS - WVHA–SS. W Generalnej Guberni i dystryktach siłami przymusowej pracy zajmowała się "organizacja Todta”. Po śmierci Todta w lutym 1942 przejął ją Albert Speer, nazistowski minister do spraw uzbrojenia III Rzeszy.

Zanim Niemcy zaczęli zdobywać siły robocze z obozów koncentracyjnych (KZ) wykorzystywali do pracy do 1942 r. robotników zdobytych z obozów pracy –Arbeitslager, Judenlager (kierowany przez Radę Starzych w Zagłębiu Dąbr.) i jeńców wojennych. Zajmowała się tym Organizacja Schmelt O/S utworzona w Niemczech 1940 roku. Jej zadaniem była budowa sieci obozów pracy przymusowej ZAL - Zwangsarbeitslager. Kierownikiem był Albert Schmelt (1899-1945) pochodzący z Wrocławia polityk niemiecki i generał SS. Latem 1942 r. na skutek interwencji Ministerstwa Uzbrojenia i Reichsführera SS, Schmelt otrzymał pozwolenie zabrania z transportów oświęcimskich przybywających z zachodu 10.000 Żydów dla uzupełnienia załóg obozów pracy przy ważniejszych zakładach zbrojeniowych. Selekcja przeprowadzana była w Koźlu Górnośląskim przez oficera z Oddziału Zatrudnienia z Urzędu D II i przez pełnomocnika Schmelta. Później pełnomocnicy Schmelta na własną rękę, bez zezwolenia RSHA ciągle zatrzymywali transporty na Górnym Śląsku i niezdolnych do pracy, a nawet trupy wymieniali na zdrowych i zdolnych do pracy Żydów. Powodowało to duże trudności i opóźnienie pociągów do Auschwitz, a także ucieczki. Na skutek zażalenia Hössa położono kres tym praktykom. Po 1942 roku obozy pracy prowadzone były pod zarządem obozu koncentracyjnego Oświęcim lub Gross Rosen. Schmelt popełnił samobójstwo 17.05.1945 r. w Szklarskiej Porębie.

Wybiórczo:

- 10.IX.1942 przywieziono ósmy transport RSHA z Belgii z obozu Malines, liczący 1000 Żydów. Pierwszej selekcji dokonano w Koźlu, zatrzymując dla organizacji Schmelta około 200 mężczyzn. Selekcje w Koźlu powtarzano kilkanaście razy (po 350, 250 osób) z transportów z Francji i Holandii do Auschwitz. Więźniów Schmelta dostarczano do podobozów Gross Rosen, do budowy autostrady, do zakładów tekstylnych i licznych zakładów produkcji wojennej.

– 28.II.1942 wyliczono, że do końca grudnia 1941 r. niemieckie koleje przewiozły łącznie 158.569 więźniów i nadzorujących ich esesmanów. Łącznie koszt przewozu ustalono na kwotę 45.636,80 RM. Wszelkie kalendarzowe dane według dat, kolejność wydarzeń, nazwiska osób związanych z machiną zbrodni, wykazane tu grupy narodowościowe wykańczane morderczą pracą, głodem, chorobami i terrorrem znajdziemy m.in. w pracy pt. „Kalendarz wydarzeń w KL Auschwitz” Danuty Czech. Choć znajdują się w niej luki w numeracji i anonimowe grupy ofiar.

* * * * *

To filie rozwiniętego obozu Gross Rosen (wcześniej podobozu Sachsenhausen) koło Rogoźnicy, ze 102 filiami i Arbeitslager w Górach Sowich RIESE (Olbrzym) – tu 16 oddziałów, pochłonęły najwięcej ofiar, których chciano szukać w Auschwitz - ogrom anonimowych osób. Też na terenie Czech, w kompleksie Gór Sowich – Eulengebirge, znajdowały się podobozy Gross Rosen. Tereny Gór Sowich, bogate m.in. w złoża rud, były badane i eksploatowane częściowo przez Niemców długo przed wojną. Były w centrum zainteresowania światowych korporacji, przemysłu chemicznego, kopalń, banków i interesów produkcji zbrojeniowej oraz związanych z tym doświadczeń naukowych powiązanych z koncernem IG Farben Industrie.

By głośno nie mówić o podziemnych sztolniach i korytarzach, tematem nr 1. była budowa następnej Kwatery Hitlera i jego sztabu pod zamkiem w Książu, jako Schronu Rzeszy przed nalotami alianckimi.

Przez KL Gross–Rosen i jego podobozy przeszło około 125.000 więźniów. Byli to Anglicy, Austriacy, Belgowie, Białorusini, Bułgarzy, Chorwaci, Czesi, Duńczycy, Franzuzi, Grecy, Hiszpanie, Holendrzy, Litwini, Luksemburczycy, Niemcy, Norwegowie, Rosjanie, Rumuni, Serbowie, Słowacy, Szwajcarzy, Ukraińcy, Węgrzy, Włosi i oczywiście Polacy. Dużą grupę na tej liście stanowili Żydzi –  z Polski, Węgier, Grecji, Holandii... KL Gross Rosen i jego oddziałów strzegła cała armia essesmanów z SS-Totenkopfsturmbann. Liczyła ona co najmniej pięć tysięcy wyszkolonych w mordowaniu zbrodniarzy. Do pomocy mieli władzę administracyjną obozu, kapo i blokowych (w tym kilku Żydów). Zniszczenie przez SS dukumentacji obozowej utrudnia dokładniejsze ustalenie bilansu ofiar Kl Gross Rosen. Przybliżona liczba zmarłych to 40 do 45 tysięcy. 

...Wczesna wiosna 1945 roku. Przed nadchodzącym wschodnim frontem administracja KL Gross Rosen przeniosła się na tereny czeskie do podobozu - Aussenlager-Reichenau. Zbliżała się ewakuacja i likwidacja obozów. Z opowiadań świadka: „ Zaczęło się to pewnego kwietniowego przedpołudnia w fabrycznej kotłowni. W tym dniu bowiem wjechało do obozu kilka obcych esesmańskich ciężarówek, po brzegi załadowanych jakimiś pakami. Ich dowódca - o czym dowiedzieliśmy się później – wezwał „naszego” Brauna i wydał mu rozkaz zniszczenia tak zawartości ciężarówek, jak i wszystkich - zdeponowanych w tym czasie w Reichenau - dokumentów KL Gross–Rosen, nie wyłączając reichenowskich. Kazano im palić spiętrzone dowody zbrodni, papiery w kotłowni, oraz przywiezione i zwalone na zewnątrz obce paki. Jaką treść zawierały niszczone dokumenty? Tylko się domyślali. Pilnowani przez essesmanów, bali się rzucić na nie okiem. Zbite masy papieru nie chciały się palić. Wkrótce tak się w kotłowni nadymiło, że w pewnej chwili Stachurski stracił przytomność. Jak później opowiadano i sami widzieli, jak komin w kotłowni wyrzucał olbrzymie kłęby czarnego dymu wraz z resztkami niespalonego papieru, długo zanieczyszczał Reichenau i calą okolicę.

30 kwietnia 1945 roku wezwano do kancelarii krawców: Jarosława Mićkovskiego i Wołodię Kuzenko. Dostali rozkaz szycia cywilnych ubrań dla Brauna i całej jego esesmańskio-„zielonej” kliki. 1 maja „Szczekaczka” obozowa ogłosiła, że Führer zginął na froncie jak bohater i że III Reich nadal walczy – aż do zwycięstwa. W te brednie nikt już nie wierzył, nawet sami oprawcy. Fabryka jeszcze pracowała, ale w zwolnionym tempie. Zmarłych, których stale przybywało, już nie wywożono poza obóz. Układano ciała stosami w trupiarni, z której zaczął wydobywać się zaduch nie do wytrzymania. Inni więźniowie zostali bezpowrotnie pod ziemią w zasypywanych, lub zalanych sztolniach, a wraz nimi zatarte ślady i narzędzia tajnych produkcji i schowanych skarbów, w miejscach Kompleksu „Rise”.

Plany zbrojeniowe i cele wojenne Niemców połączone z nieograniczoną eksploatacją ludzi zagarniętych krajów, systemem obozów pracy i koncentracyjnych, eksploatacją surowców, m.in. rud uranu do produkcji nowoczesnych broni nie można nazwać wyłącznie polityką rasistowską.

Holokaust dotyczył wszystkich krajów europejskich.

Holokaust jako środek ekspansji gospodarczej, naukowej, eksperymentalnej, finansowej, terytorialnej, eksploatacji surowców, był bliski osiągnięcia swoich celów. Ostatnie walki Niemców o tereny produkcyjne z nacierającą Armią Czerwoną w Sudetach i na Sląsku – Buna Monowice, miały powstrzymać jej marsz, by zdążyć pochować, usunąć, zniszczyć, spalić, zatrzeć ślady, dokumentacje i dowody eksperymentów oraz świadków zbrodni.

W dniach 17 - 20 stycznia zaczęto ewakuację obozu KL Auschwitz – Birkenau i jego podobozów w kierunku zachodnim w dwóch kolumnach – 56 tysięcy osób. Jedna kierowana była do Gross – Rosen, druga w kierunku Czech i Flossenburga.

Oddziały sowieckiego Frontu Ukraińskiego wkroczyły i zajęły już opustoszały niemiecki obóz KL Auschwitz 27 stycznia 1945 roku.

C.d.n.

Dział Interwencji Historycznych – Hamburg

Halina Morhofer Wojcik morhofer-wojcik@web.de